Nie tak dawno temu inny Prezydent Stanów Zjednoczonych był zajęty przedłużającą się walką z odległym wrogiem. W trakcie konfliktu doszedł do przekonania, iż ten jeden kraj zagraża nuklearnym atakiem Stanom Zjednoczonym, i że w związku z tym należy przygotować ludność na najgorsze. Niedowierzający świat potrzebował uświadomienia o zagrożeniu. I wtedy otworzył im oczy.

(...) 

TRUJĄCE AKTA SADDAMA

Zgodnie z rezolucją ONZ z 1991 o zawieszeniu walk, która zakończyła wojnę w zatoce, Irak miał zniszczyć składy broni biologicznej i chemicznej razem z maszynami oraz zatrzymać program zbrojeń jądrowych. Podczas gdy inspektorzy ONZ opuszczali Irak w grudniu 1998, pokaźna część broni Saddama była już zniszczona: 39000 bomb chemicznych, 690 ton środków chemicznych, 3000 ton półproduktów i 426 sztuk sprzętu. ONZ musiało również rozebrać 817 wyrzutni Scud, które mogły zanieść głowice chemiczne do państ sąsiadujących z Irakiem.

Przed wojną w zatoce wywiad amerykański twierdził, że Irak potrzebuje 10 lat na zbudowanie bomby atomowej. Kiedy Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej [International Atomic Energy Agency] wysłała tam po wojnie swój zespół, okazało się, że Saddam był jedynie sześć miesięcy od zbudowania prymitywnej bomby. Iraccy uczeni opracowali działający model bomby, połatali razem wszystkie jej części i byli blisko napełnienia jej blisko dwudziestoma kilogramami wzbogaconego uranu. Według wielu analityków z Unii i ONZ, przez ostatnie siedem lat patrzenia mu na ręce, program jądrowy Saddama został praktycznie zaniechany.

Nawet jeśli tak jest, to -w ciągu tych siedmiu lat- zespoły nadzorujące nigdy nie mogły być pewne swoich rachunków. Podczas gdy były one w Iraku, Saddam przyznał się jedynie do małego ułamka swoich pocisków i składów chemicznych, i bezpodstawnie zaprzeczał istnieniu programu rozwoju broni biologicznej. Po tym, jak Saddam całkowicie zaprzestał współpracy w 1998 roku, a Anglia i Stany Zjednoczone bombardowały Irak przez cztery dni, inspektorzy opuścili kraj na dobre, ogromnie zaniepokojeni tym, czego nie znaleźli.

Zdawali sobie bowiem sprawę -dzięki rozbieżnościom w irackiej dokumentacji- że nadal ukrytych jest 6000 bomb chemicznych. Nie wzięli pod uwagę irackiego tłumaczenia, że zniszczono wszystkie z 3,9 ton śmiercionośnego gazu VX czy 500 ton półproduktów do produkcji następnych partii gazu. Podejrzewali również, że Irak zatrzymał 550 pocisków artyleryjskich wypełnionych gazem musztardowym.

(...)

Tlum: Michal W.

Linki: http://www.time.com/time/covers/1101020916/story.html

POWROT